En 1969 Fred Van Dyke, xunto co financeiro de Honolulu Ron Sorrell, foron os primeiros en intentar organizar aos mellores surfeiros nunha asociación que os representase. O seguinte en intentalo foi Fred Hemmings, campión do mundo en 1968, pero tampouco o logrou a pesar de organizar entre outros o primeiro Pipeline Masters en 1971 (que gañaría Jeff Hakman), e tomar o control da organización do Duke Kahanamoku Classic e o Smirnoff Pro-Am, os outros dous eventos máis importantes da época tras o fracaso do campionato do mundo de 1970.

Os Smirnoff Pro-Am, que se celebraron entre 1969 e 1977, foron un excelente precedente do que podería ser un circuíto mundial. De entre os nove celebrados, pasará á historia o que tivo lugar en 1974, cuxas mangas finais se celebraron en Waimea Bay en ondas xigantescas de máis de sete metros. O campionato foi cualificado pola revista Tracks como “o día máis espectacular na historia do surf”.

Dous anos máis tarde, en 1976, Hemmings e Randy Rarick creaban o primeiro circuíto profesional de surf baixo o nome de International Professional Surfers (IPS), con probas en Hawaii, Australia e Sudáfrica.

Aínda que en 1976 celebráronse dentro do circuíto algunhas probas femininas, non foi até 1977 cando oficialmente se incorporou ao circuíto a categoría de mulleres. A hawaiana Margo Oberg, que xa se fixo co título mundial amateur en 1968, fíxose co primeiro título, que repetiría en 1980 e 1981. A tamén hawaiana Lynne Boyer sería o seu gran rival durante estes anos. Boyer gañaría os títulos de 1978 e 1979.

En 1977 introduciuse en competición o formato de manga “home contra home”, moito máis espectacular para o espectador. Ese ano, tras a revolución do “backside attack”, Shaun Tomson faríase co campionato do mundo en 1977. En 1978 o título sería para Wayne Rabbit Bartholomew.

En 1981 incluíanse no circuíto probas en California. O importe en premios creceu rapidamente, e dos 77.650 $ de 1976 pasouse a 338.100 $ en 1982. Na categoría feminina a evolución dos premios foi menor: pasou de 19.500 dólares a 42.000 dólares neses anos.

A pesar deste crecemento, en 1982 os surfeiros, e gran parte dos medios, crían que o IPS non estaba a crecer o suficientemente rápido, e a finais do ano, Ian Cairns, co apoio financeiro da marca Ocean Pacific, liderou unha revolta tras a cal o IPS foi substituído pola Asociación de Profesionais de Surf (ASP), con Cairns como director executivo.

No primeiro ano do circuíto ASP o importe dos premios creceu até os 487.900 dólares. Durante os seguintes 20 anos a ASP continuou crecendo, creando un circuíto con máis de 25 eventos por tempada e cun éxito cada vez maior de público. Todo este crecemento explotou dalgún modo durante o Ocean Pacific Pro celebrado en 1986 na praia de Huntington Beach. 30.000 espectadores concentráronse na praia para ver as finais, nunha fin de semana soleada e cun swell que trouxera as mellores ondas do verán. Pero axiña que como a final comezou, iniciouse unha revolta. Un grupo de espectadores bébedos chegaron a reducir á policía, e queimaron varios vehículos patrulla e do servizo de socorrismo; un helicóptero da policía tivo que afastarse da zona ante o aluvión de botellas de cervexa que se lle lanzaban desde terra; un capitán do servizo de socorristas tivo que facer varios disparos ao aire para que o xentío non arrasase coa caseta de socorrismo. O ocorrido non encaixaba coa imaxe pública á que se conseguiu asociar ao surf nos últimos anos, pero en certo xeito era sintomático do que se converteu o circuíto, un circo que cada vez se afastaba máis do que para moitos surfeiros significaba o surf.